Gedenkhoek

Omdat wij het belangrijk vinden dat gemeenteleden in de kerk hun geliefde overledenen kunnen gedenken, is in beide kerkgebouwen een gedenkhoek gerealiseerd, passend bij het karakter van het gebouw.

De gedenkhoek is in beide kerken rechts van het liturgisch centrum geplaatst. In Best liggen op de houten tafel het doopboek, het gedenkboek, een schaal met waxinelichtjes, stenen met daarop geschreven de namen van de gestorvenen en Jacobsschelpen met de namen van dopelingen. Ook het koperen waterbekken, gemaakt door Brand van Wijk, is een belangrijk onderdeel van de gedenkhoek. Alle voorwerpen op de tafel staan voor de vier elementen lucht, vuur, aarde en water, als symbolen voor het leven, de toekomst en het geborgen zijn. Er is voor stenen gekozen omdat deze voor het Joodse volk heel symbolisch zijn: ze markeren de individuele levensweg en alle overgangen die daarbij horen. De waxinelichtjes zijn bedoeld voor mensen die (voor of na de dienst) graag zelf een kaarsje willen aansteken om hun geliefde te gedenken. De realisatie van de gedenkhoek is gefinancierd uit de opbrengst van de vlooienmarkt.

Rituelen

Op de dag dat we afscheid moeten nemen van een gemeentelid, wordt tijdens de ceremonie in de kerk de steen voor deze mens door een van de familieleden in de gedenkhoek gelegd. Deze steen blijft hier liggen tot aan de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In een speciale herdenkingsviering worden alle stenen terug gegeven aan de familieleden van de gestorvenen, die hiervoor speciaal worden uitgenodigd.

Op dezelfde manier wordt bij de doop van een kind een schelp in de gedenkhoek gelegd. De schelpen geven we terug aan de doopouders tijdens de viering op de Stille Zaterdag, wanneer we stilstaan bij de doopvernieuwing.

Zo heeft de gedenkhoek niet alleen een functie voor het gedenken van overledenen, maar verwijzen het doopboek en de Jacobsschelpen naar het ontvangende leven. Geboorte en dood, begin en einde, zijn met elkaar verbonden, Ook dat is iets om bij het bezoeken van de gedenkhoek bij stil te staan.

Die verbinding is terug te vinden in de uitleg die Elly Boots heeft gegeven bij het glazen kunstwerk dat boven de gedenkhoek geplaatst is en waarvan de kaarsen wekelijks branden gedurende de eredienst of tijdens een uitvaart.

Uitleg van de symboliek in het glas (door Elly Boots)

Geboorte en dood zijn twee fasen in de reis van de ziel die allebei in Gods hand liggen.

Vreugde en verdriet horen bij Gods schepping van de mens, ze horen onlosmakelijk bij het leven.
De vreugde is te zien in de witte vleugels die opstijgen: vreugde geeft je de vrijheid van een vliegende vogel, vreugde om de levensverwachting zoals bij een blijde geboorte, vreugde om de liefde tussen mensen.
Verdriet hoort bij inkeer, staat stil in zichzelf. Verdriet is pijn van binnen, bij het heengaan, het verloren gevoel, het moeten verwerken.
Die symbolische V heb ik een aantal keren verwerkt in het ontwerp. Ook in de kandelaartjes.

God, met al zijn liefde, heb ik gesymboliseerd als allesomvattend licht in het witte glas. Van God wordt gezegd: Hij is licht en hij brengt licht (psalm 27). En Jezus zegt van zichzelf: Ik ben het licht van de wereld, wie mij volgt zal niet langer in het donker lopen (Johannes 8:12).

Uit het licht wordt het leven opgenomen als een sluier, een bloemsluier, een regenboog in al zijn veelkleurigheid en verscheidenheid, een groeiende korenaar. God is altijd bij de levensloop van de mens, stroomt onder je leven door als water, is boven je als lucht en adem en stroomt door je heen als de liefde, in de geboorte van een kind en in iedere levensfase opnieuw.

In het midden is een open ruimte voor het mysterie, voor alles wat niet uit te drukken is, voor alles wat niet te bevatten is.

De geboorte heb ik gesymboliseerd met het kleine doorzichtige knopje, een nog blanco leven. De witte knopjes in ieder stukje van de bloemsluier zijn de wondertjes, eilandjes van hoop en belofte, die je steeds weer in je leven tegenkomt. Zoals je bij het luisteren naar mooie muziek soms het geheim van het leven op het spoor komt waar de ziel naar verlangt. De muziek kan onze ziel vleugels geven om zich te begeven naar de plaats waar ze werkelijk thuishoort; een glimp van eeuwigheid.

Het leven eindigt tenslotte weer in het oneindige licht. In golven van licht. Gedragen op adelaarsvleugels (Exodus 19). Weer thuis en veilig geborgen. Het licht tenslotte omarmt het gedoofde leven met de troostende belofte: Ik zal er zijn.